In de drukte van het leven geraak je soms wat vervreemd van jezelf. Je verliest je eigen ‘ik’ in de verwachtingen van anderen (of in wat jij denkt dat die verwachtingen zijn).
Het kan dan heel moeilijk worden om nog contact te maken met je eigen ideeën, je eigen noden, je eigen verlangens. Want als je hier gevoelig aan bent en snel aanvoelt wat iedereen rondom jou nodig heeft, dan weet je op den duur niet meer wat van jou is en wat van de ander is. Alles loopt in elkaar door, waardoor je stukjes van jezelf ‘opgeeft’.
Je kan ook het gevoel krijgen dat jij niet gezien wordt. Dat mensen jou niet horen, niet écht kennen. Dat jij het niet waard bent of niet belangrijk genoeg bent. Dat jij jezelf moet gaan bewijzen of het ‘goed’ moet gaan doen, zodat de anderen je wél gaan zien en er voor je gaan zijn.
Maar weet je, jij bent nú al goed genoeg… Je hoeft niet te wachten op goedkeuring van anderen. Je hoeft niks te bewijzen.
Je mag gewoon zelf terug gaan ontdekken wie jij in essentie bent, wat jouw eigen noden zijn, waar jij zo hard naar verlangt. Je mag terug contact gaan maken met je eigen lichaam, want dat probeert je veel te vertellen. Je mag terug connectie gaan maken met je innerlijk kind, dat verstopt is geraakt en zo graag wil spelen. Jij mag terug meer jezelf worden.